Examenstunte(le)n

Ik kan me mijn eerste nog goed herinneren. Het was 1978. We hadden, met de hulp van een conciërge, ’s avonds de school bezet. We hadden de sleutel gekregen!! We hielden die nacht een disco en sliepen, min of meer illegaal, in het schoolgebouw. Er zal nog alcohol bij geweest zijn óók, toen. Het was gezellig en een soort van spannend. Er waren gitaren, langspeelplaten, er werd gezongen, gedanst en nog wel meer. Iedereen van de examenkandidaten was er zo’n beetje.

De volgende ochtend arriveerden onze docenten om gewoon les te geven. Ze wisten van niets. Uiteraard lieten wij ze er niet in. Maar onze adjunct-directeur (zo noemde je zo iemand toen) was een ex-marinier. Hij klom op het dak en verscheen boven ons, waar hij één van de doorzichtige lichtkoepels begon los te schroeven. Onder hem, in de gang, grepen wij de brandslang en posteerden ons onder de koepel met niet mis te verstane bedoelingen. De adjunct zag dat, bedacht zich geen moment en begon zich uit te kleden, op zijn onderbroek na. Vervolgens liet hij zich door de inmiddels verwijderde lichtkoepel zakken. Uiteraard werd hij met flinke kracht onder vuur, nou ja, in dit geval het tegenovergestelde, onder water genomen.

Het mocht niet baten. Hij landde vaardig in de gang en wij gaven ons symbolisch over met luid gejuich. Een collega kocht snel bij de plaatselijke Wibra een droge onderbroek voor hem en dat was het. Een leuke nacht én respect voor onze adjunct. En dan maar weer gewoon naar je les.

Zoiets heet(te?) een examenstunt.

Het is juni 2021. Drie leerlingen fietsen op een late zondagavond langs een donkere school aan de Veilingstraat. Ze hebben het voorbereid, want ze gaan de omringende woningen langs om de bewoners te vragen niet de politie te bellen wanneer ze iets verdachts zien. De bewoners, blijkbaar ontroerd door nostalgische herinneringen aan hun éigen examenstunts, houden woord. Want pas de volgende ochtend ontdekt onze conciërge dat de hoofdingang/voordeur is dicht getapet met van dat brede, bruine ‘verhuisdozenplakband’. Die nacht aangebracht. De school is verder leeg. Het was slechts een actie van drie (huis)musketiers. Uiteraard keurig opgemerkt door onze beveiligingscamera’s, zodat de betreffende boyband(e) ook mocht komen assisteren met het  verwijderen van het tape. Dat bleek nog een flinke klus, dus daar ging nog wat vrije tijd inzitten ook.

Laten we het maar examenstuntelen noemen. Maar hey, je moest weer even op gang komen na zo’n saai coronajaar. De creativiteit had een flinke knauw gehad, dus ieder initiatief was welkom. Toch?

Diezelfde week begonnen we weer met volledige klassen, duidelijk meer vól dan ledig, wél gezellig, maar soms zó vol, (en ook meteen weer zo wárm…) dat zowel docenten als leerlingen zich soms hardop afvroegen: ‘Hoe hebben we dit ooit normaal gevonden?’

Eh… ja… hoe? Er was nog geen ‘nieuw normaal’, van gehalveerde klassen en afstand houden, misschien was dat het. We wisten niet beter.

Misschien weten we nu wél ietsje beter? Dat het bijvoorbeeld best goed zou zijn écht kleinere klassen te maken voor een heleboel vakken? En dan bijvoorbeeld bij andere activiteiten en vakken, zoals mentorlessen, projecten, sporten, wél die gezellige grote groep bij elkaar te brengen? Iets met stamgroepen en lesgroepen? Ik bedenk maar wat.

Hoe het ook gaat worden, onze geslaagde examenkandidaten (straks ook ‘ex-samen’) hebben het ‘oude én nieuwe normaal’ overleefd. Gefeliciteerd met jullie diploma! Je hebt een bijzondere tijd meegemaakt, waarin we met z’n allen (soms wanhopig) zochten naar de minst vervelende oplossingen voor de méést vervelende omstandigheden…

Misschien was dát al de examenstunt van dit jaar, dat je je schooltijd afsloot in de kerk. Dat jullie vaak als enige klassen les hadden in een verder lege school. Dat je je diploma hebt. En dat vlák na je examen de wereld weer voor je open ging. Letterlijk en figuurlijk.

Je gaat beginnen aan een nieuw deel van je leven.

Soms zul je stuntelen.

Soms mag je stunten.

Geniet ervan!

Meer lezen? Hier vind je alle columns van Bert Jansen.