Dáárom

Het gebeurde tóch weer. Iemand vroeg me een paar dagen terug wanneer mijn zomervakantie begon.
‘Nog één week werken, dan begint ie. Wij zitten in de eerste groep’.
‘Ah, lekker. En hoe lang heb je dan? Vier weken?’
‘Nee joh…!’
‘Oh?’ (Dacht hij nou écht dat ik een láger getal ging noemen? Terwijl hij wist dat ik in het onderwijs werk?)
‘Zes…’
‘Wauw! Toe maar! Lekker zeg!’

Ja…toe maar…lekker, inderdaad. En ik zeg ook gewoon eerlijk dat ik eraan toe ben. BAM. Intussen kampen we al jaren met een lerarentekort en dat wordt alleen maar groter. Zijn er dan écht geen redenen méér om docent te worden dan alleen die beroemde, blijkbaar alles verzachtende vakanties? Oftewel: Waarom zou je docent worden?

Nou, bijvoorbeeld omdat je mag  werken met jongeren in een periode in hun leven waarin er van álles met ze gebeurt, ook wel genaamd de puberteit. (Door velen standaard geschreven én uitgesproken als púbertijd, waar je dan als docent weer wat van kan zeggen.) Hartstikke interessant, afwisselend en nooit saai. Om rond te mogen lopen in een ‘wereld in het klein’, genaamd een school. Waar altijd iets te béleven valt en waar het gonst van hét leven. Leswisselingen, pauzes, waarin je zo’n beetje alle leerlingen voorbij ziet komen. ‘Hee meneer, lekker weekend gehad? Kappertje gepakt? Waar hebben we straks les van u, want in het rooster…Kan ik dat verslag straks nog aan u geven, want m’n laptop was…Hebt u de cijfers al? (‘Ja, ik wel, maar die wil jij nog niet weten…’) Wanneer denkt u dat u het hebt nagekeken? (‘Ik heb goeie hoop dat het gewoon dit schooljaar nog gaat lukken…’) ‘Zullen we vandaag eens wat eerder naar huis gaan, want tot 16.00 uur, dat wilt ú toch ook niet met dit mooie weer?’

Of vanwege dat ene gesprek met die leerling die even helemaal in de knoop zat en met wie jij samen van die knoop weer een elastiek met rek erin wist te maken. Omdat je helemaal dubbel lag bij het nakijken van de verslagen over die excursie naar Amsterdam. Omdat je zelf net zo hard als je leerlingen genoot van al die uitstapjes die eindelijk weer mochten na twee jaar. Of omdat je werkt in een hartstikke leuk team met geweldige collega’s, die elkaar helpen waar het kan en met wie je ook gewoon heel erg veel lol hebt. Of met wie je lekker samen moppert over alles wat beter kan en moet in dat onderwijs. En met wie je dan vervolgens ook maar weer keihard ertegenaan gaat om dat zelf dan in elk geval te proberen. Of vanwege de mogelijkheid om, naast het geven van je ‘eigen’ vak(ken) te werken aan projecten, waarbij je de wereld van die leerlingen en van jezelf nog verder verbreed en ontdekt. Omdat je wel eens een stevig gesprek met een leerling móet hebben, maar hem of haar intussen wél begrijpt, want ooit zat jij zelf op school enneh…was je nét zo…

Omdat je met dit vak middenin het leven en de maatschappij staat. Omdat je ieder jaar weer een groep nieuwe, enthousiaste, soms nog onzekere brugklassers mag verwelkomen en tegelijkertijd met een spetterende diploma-uitreiking afscheid neemt van een groep doorgewinterde schoolgangers die het toch maar weer gelukt is dat diploma te halen. Omdat je zelf mag en kan meedenken over nieuwe onderwijsvormen binnen je school. Omdat, na een zware dag met moeilijk verlopen lessen, want ja, die zijn er ook, één welgemeend: ‘Fijne dag nog meneer, tot morgen!’ of: ‘Dank u wel dat u me toch nog een voldoende had gegeven’, die dag alweer goed kan maken. Omdat leerlingen je altijd weer weten te verrassen. Met hun outfits bij een gala. Met dat verborgen talent dat zich opeens openbaarde. Met de creativiteit in het bedenken van smoesjes voor van alles en nog wat. Met hun eerlijkheid.

Omdat het fijn is een mooi gebouw binnen te lopen, waar je na tien meter ‘op rechts’ altijd (een) vrolijke conciërge(s) vindt, met een eerste grap of in elk geval een begroeting waardoor je denkt: ‘Ja, hier voel ik me thuis.’

Omdat je nooit van tevoren weet hoe je dag eruit gaan zien. Omdat jouw opmerkingen en beslissingen (waarvan je er heel erg veel maakt en neemt op een dag) altijd direct reactie opleveren, verbaal of non-verbaal. Wat je doet, dóet ertoe.

Omdat je heel direct met mensen werkt.

‘Wauw! En dan óók nog zóveel vakantie?’

Oh, was je er nog…nou…eh…ja…oké… soms zit je dagenlang te corrigeren. Ja, soms ben je helemaal gesloopt. Ja, soms voelt het als téveel. In een té korte tijd. Met té weinig mensen. En in té volle klaslokalen waarin het snel té warm is. Van leerstof naar stikstof in één lesuur.

En dan ben ik terug bij het begin.

Waarom zou je leraar worden?

Nou, daarom. En daarom en daarom.

Werk je (nog) niet in het onderwijs, denk er eens over na in die komende vakantie. (Al is die misschien maar drie of vier weken.)

Dan levert die vakantie voor óns misschien ook nog iets op. Minder vacatures. Meer docenten!

Wat het afgelopen jaar voor jaar was? Nou, het was een écht schóóljaar! Met gelukkig weer álles erop en eraan.

Bedankt!

Fijne vakantie!

Bert Jansen

Docent VC Twello