staken en knaken

Bert Jansen laat u de sfeer proeven op het Veluws College Twello. In deze blog schrijft Bert, docent Nederlands en maatschappijleer op deze middelbare school, over ontroerende, grappige of confronterende belevenissen, vaak gekoppeld aan de actualiteit.

13 september 2017

Leraren zijn van nature geen mensen die snel het werk neerleggen. Ook geen mensen die zich overal maar BIJ neerleggen. ‘We’ leggen onszélf er wel eens bij neer, maar dan letterlijk, omdat we vaak doorgaan tot we er bij neervallen. ‘Tevreden zijn met wat je hebt, niet klagen, maar dragen’, dat zijn credo’s uit de tijd waarin ik werd opgevoed en dat is al heel lang geleden.

Toch ben ik nog steeds tevreden met alles wat ik heb, ja, ook met m’n werk, sowieso met het gegeven dat ik werk héb, maar ook met het werk dat ik doe. Dat wil niet zeggen dat je altijd maar kritiekloos dat werk uitvoert en je nooit eens oprecht boos maakt over de omstandigheden waarónder je werkt. Kritiek leveren voor een betere onderwijssituatie voor de leerling, voor je collega’s en natuurlijk ook voor jezelf. Soms gaat het over salaris. Soms over meer geld om meer leraren te kunnen benoemen, waardoor die klassen eindelijk eens kleiner worden en je meer tijd hebt per leerling. In de tijd dat ik in het basisonderwijs werkte, heb ik één keer gestaakt. Nou ja, ik had op die dag eigenlijk A.D.V.

Een vrije dag dus.

Een aantal collega’s wilde naar een gezamenlijke bijeenkomst. Een aantal wilde die dag best de kinderen opvangen die moeilijk thuis konden blijven.

Met mijn duo-collega ben ik midden op een winkelcentrum gaan zitten met een tafel nakijkwerk. Schoolbord erbij met de tekst: ‘…nog even doorwerken en dan is het alwéér vakantie…!’

Onze leerlingen van groep 8 hadden enquêtes gemaakt en vroegen het winkelende publiek waarom ze wel of geen leraar zouden willen zijn. Erg leuke gesprekken met voorbijgangers. Later, in het voortgezet onderwijs ook nog eens een keer met collega’s naar een grote bijeenkomst geweest. Altijd ging het over méér geld voor betere omstandigheden, kleinere klassen.

Zo ook nu weer. Leraren uit het basisonderwijs hebben een staking aangekondigd. Ze hebben er geen vertrouwen in dat het nieuwe kabinet straks (….) écht extra geld gaat vrijmaken.

Willen meer geld voor extra leraren en dus kleinere klassen. En: minder verschil in beloning vergeleken met docenten in het voortgezet onderwijs.

Het eerste punt is sowieso volkomen terecht en geldt net zo hard, nog steeds, ook voor het v.o.

Is het punt van gelijke beloning ook terecht? Ik vind van wel!

Collega’s in het primair onderwijs werken minstens zo hard als ‘wij’ in het voortgezet onderwijs. En dat kan ik uit eigen ervaring zeggen. Je bent echt nooit klaar. Ik kan bladzijden vol redenen schrijven waarom het onzin is dat ‘wij’ meer verdienen. (‘Krijgen’ is dan een beter woord misschien). Ik hoop alleen dat we niet tegenover elkaar komen te staan vanwege dit punt, want we zijn uiteindelijk onderwijscollega’s.

Dan nu weer even naar dingen om dankbaar voor te zijn. Bijvoorbeeld dat wij hier niet geteisterd worden door vernietigende orkanen. Waardoor je in één ziedende windvlaag je huis, je spullen én wellicht je baan kwijt bent. Ervan uitgaande dat je je familie nog hebt. Wanneer je die beelden ziet, ben je weer (even) dankbaar voor je woon- en werkomstandigheden.

Blij met onze nieuwe school. Zó blij dat we deze week nog eens een echte, officiële opening houden. Eigenlijk voor iedereen die nog níet langs is geweest. Een week met een feestelijk tintje.

Voor ons, personeel en leerlingen, is het al een tijdje weer ‘een school.’ Zoals een leerling vorig jaar na de eerste opening zei: ‘Ik vind het best wel een mooi gebouw… voor een school…!’

Ja, het blijft een school. Maar wel een heel mooie. Op een prachtplek. Met prachtige mensen. Iets om dankbaar voor te zijn. Dus dat vieren we!

En daarna?

Daarna gaan we weer vrolijk verder…!