10 april 2017

Keek op een week

Langzaam maar zeker beginnen we onze oude huid
af te stropen. Zoals een slang uit z’n vorige omhulsel
kruipt om er stralend en gloednieuw uit tevoorschijn
te komen of een vlinder de cocon verlaat die ze
als rups had gesponnen. Ik heb het niet over mijn
of uw bleke winterhuid huid die wellicht alweer
door de voorjaarszon een andere kleur begint aan te
nemen, maar over ons oude schoolgebouw. Inmiddels
zit op ongeveer ieder voorwerp dat mee moet met de
komende verhuizing al een sticker met het nummer van de
ruimte waar het straks naartoe moet. Een aantal collega’s is al bezig met het
inpakken van lesmateriaal. Intussen hadden we een toetsweek én weer een
erg mooie projectweek met klas 1. Onze vierdejaars maken zich op voor de
Grote Eindafrekening (lees: Het Examen) en zoals gewoonlijk zijn het vooral
hun mentoren die zich daar de meeste zorgen over lijken te maken. Terwijl het
nakijkwerk van de toetsweek nog tot het plafond van je lokaal of huiskamer
reikt beginnen de lessen natuurlijk gewoon alweer. ‘Meneer, hebbu de c… ?’
‘Nee, ik héb de cijfers nog niet en já, ik heb het héééle weekend zitten nakijken,
maar die van jullie klas ligt nét onderop de stapel…!’) Gelukkig waren er in die
tussenweek nog wat andere leuke dingen, zoals een ijsje eten met de groep
van het TOP-uur ‘socialize!’. Een leerling die een beetje verlegen is, met een half
leeggegeten hoorntje weer naar binnen proberen te sturen met de vraag: ‘Ik
vind ‘m niet zo lekker, mag ik ‘m ruilen?’ Dat lukte niet. Een leerling die helemáál
niet verlegen, doch zeer assertief is, ook naar binnen sturen om het personeel
te bedanken voor het héérlijke ijsje… Een leesverslag lezen van een leerling uit
3H en tot de ontdekking komen dat het betreffende boek is geschreven door
een oud-leerling van mij en de school! Diezelfde oud-leerling uitnodigen voor
een gastles, waarin ze met een prima presentatie vertelt over het schrijven
en uitgeven van een boek. Fictiespeeddates met 2HV. In steeds wisselende
tweetallen elkaar vertellen over jouw pas gelezen boek. Elkaar beoordelen en nu
eens niet voor een cijfer. Mooi om iedereen enthousiast met elkaar in gesprek te
zien. Een leerling antwoordde op de vraag of ze iets had geleerd of ‘meegenomen’
van haar boek (over Anne Frank) met: ‘Ik vond het zo knap dat iemand zo positief
kan blijven onder zulke vreselijke omstandigheden en anderen nog vrolijk kon
maken. Dan krijg je het gevoel dat je soms wel wat minder kan mopperen over
je eigen zogenaamde problemen, die vaak niets voorstellen.’ Bam. Dat behoeft
geen cijfer. Over Begrijpend Lezen gesproken. Dit is waarom je zo graag wilt
dat leerlingen lezen. Onder andere. Helaas bestaat een groot deel van het
eindexamen Nederlands nog steeds uit een serie zakelijke teksten waaruit een
groepje geleerden allerlei conclusies trekt en waarin ze verbanden meent te zien
en dan van jou als zwetende puber verwacht dat jij dezélfde conclusies trekt en
dezélfde verbanden ziet… En als je dat niet ziet ben je niet goed in begrijpend
lezen. Ik begrijp het niet. Met een aantal collega’s liepen we in de pauze hand in
hand door De Kuil, onze aula. In alle mogelijke samenstellingen. Als statement
tegen het die week in Nederland weer aanwezige geweld tegen homoseksuelen.
Een aantal leerlingen durfde het aan mee te lopen. Je bent wel écht stoer als
je als jongen middenin in je macho pauzevriendenclubje durft op te staan en
met een andere jongen gewoon hand in hand meeloopt. Ik weet niet of ik het
had gedurfd, ooit, destijds. En voor iedereen die níet meeliep; je hebt er tóch
even over nagedacht, hoe of wat dan ook. En nadenken moeten we blijven doen.
Zolang er nog trucks op mensen inrijden, kinderen met gifgasbommen worden
bestookt en we elkaar niet accepteren. Volgende keer neem ik écht afscheid van
onze oude school. Een ode. Omdat ie dat verdient!
Bert Jansen
Docent VC Twello