13 maart 2017

Game changers

Zo nu en dan duikt er in de media een term op,
die helemaal nieuw is óf er altijd al was, maar
nu opeens helemaal hip is. De afgelopen weken
kwam ik ‘game changer’ in iedere krant en in bijna
ieder tv-interview tegen. De betekenis is zoiets als:
‘een gebeurtenis of ontwikkeling die bestaande
verhoudingen plotseling en drastisch verandert, vaak
met grote gevolgen.’ Voor de komende verkiezingen was
het wachten op een game changer. De debatten waren te
voorspelbaar, ze kabbelden en babbelden maar wat voort, er moest eens
iets gebeuren. Maar er gebeurde niet zoveel. Nu moet je in deze tijden
als politicus sowieso ‘the game’ heel goed begrijpen en met de spelregels
kunnen omgaan. Eén verspreking en je Jortkeldert in de peilingen alweer
vijf zetels. Verkeerde jasje aan? Stropdas (zo je die al draagt) niet goed
gestrikt? Jurkje te lang of te kort? Pak maar in! Je moet mediageniek zijn en
bijna een soort popster. Justin Klaver, of Jesse Bieber. Twitter en Facebook
lijken de gangbare kanalen om je politieke standpunten te spuien en snel
en scherp te reageren op anderen. BAM! Juist daar kan één te snelle reactie
fataal zijn. De problemen met de beveiliging van Geert Wilders waren
een game changer. Want een debat waarop niet alle grote lijsttrekkers
verschijnen verliest een deel van z’n waarde. Het afgelopen weekend waren
de problemen met de Turkse minister(s) een joekel van een game changer.
En in de tijd die verstrijkt tussen het schrijven van dit stukje door mij en
het lezen ervan door u/jou zal die game ongetwijfeld nóg weer enkele
malen changen. Doordat mensen elkaar niet begrijpen. Door korte lontjes.
Door verkeerd geformuleerde of geïnterpreteerde boodschappen. Door
wantrouwen. Een aantal weken geleden hield Twello’s inwoner Jan Terlouw
een prachtige en ontroerende toespraak over dat vertrouwen. Over touwtjes
uit brievenbussen. Ik kom uit die tijd. Het uiterlijk van een politicus deed er
nog niet toe. Wél zijn of haar betrouwbaarheid. Afgelopen weekend zat ik
op een terrasje en naast mij zat een groepje meisjes van een jaar of twintig
over de komende verkiezingen te praten. Eéntje vertelde dat haar zus op
‘die Jesse Klaver’ ging stemmen, omdat ze dat een lekker ding vond. Het
voorstel om de kiesdrempel te verlagen naar 16 jaar zal voor veel politici dus
ook weer een flinke ‘spelbreker’ worden… De leerlingen van 3M vulden bij
maatschappijleer een paar stemwijzers in. Daar kwamen grappige dingen
uit. Bij een aantal kwam 50 Plus als eerste uit de (stem)bus. (‘Wáááááát! Hoe
kan dát nou?? Ik heb ‘m gewoon serieus ingevuld!’) Oude zielen? Of tóch
de ‘swagg’ van een oudere politicus? Hoe hip of interessant het blijkbaar
ook is om met die Engelse term ‘game changer’ te smijten, volgens mij is
er niet zoveel nieuw aan. Zeker in het onderwijs zijn we eraan gewend dat
het spel constant verandert. Laat dat maar aan Den Haag over. Deze week
krijgen we weer eens inspectiebezoek. Hun beoordeling kan de game ook
behoorlijk changen. Maar wanneer je op zo’n kijkdag alles opeens heel
anders gaat doen, ben je ook niet geloofwaardig. (‘Maar meneer! Dat doet
u anders nóóóóit!’) Nóg een paar (leuke) game changers de komende tijd:
onze verhuizing naar de gloednieuwe school. Een gloednieuwe directeur. Uit
Twello! Heel veel nieuwe aanmeldingen. Spannende tijden. Verkiezingen.
Niet meer zweven, maar stemmen! En anders: vier jaar ‘kiezen op elkaar…’
Weet je trouwens wie de beste game changers ever zijn? Leerlingen! Zij
veranderen het spel iedere dag, ieder lesuur wéér! Ook je best voorbereide
les kan na één minuut compleet anders lopen. Dus.
Bret Jsanen
Dconet VC Tllweo