13 juli 2016

Slow down

En dan is er zomaar weer een schooljaar om. Hoewel,
een schooljaar gaat niet bepaald ‘zomaar’ voorbij. Er
is weer zoveel gebeurd. We begonnen met uitvaarten
en eindigden met geboortes. Om maar eens iets
te noemen. Je maakt het allemaal van dichtbij
mee. Vreugde en verdriet, euforie en teleurstelling.
Gelukkig eindigde het schooljaar met hoogtepunten.
Honderd procent van de examenkandidaten slaagde.
De nieuwbouw gaat nu echt in rap tempo verder. Dit jaar
namen we voor het laatst afscheid van een groep leerlingen
vanuit ons ‘oude’ gebouw. Erg leuke teamdag gehad, met het spel ‘Wie is de
mol’ als rode draad door de dag. Een dag die begon in het centrum van Twello
en eindigde op de waterski’s in Emst. Geweldig georganiseerd door een paar
collega’s! Dat gold ook voor de activiteitendag voor de leerlingen, die zich
afspeelde in en rond de school. In groepjes een ‘challengeparcours’ afleggen,
met opdrachten variërend van citroenen eten en selfies met dieren maken
tot het berijden van een rodeostier. Leuk! De diploma-uitreiking was ook zo’n
hoogtepunt. Met een stel collega’s het cabaretgedeelte verzorgen. Zien en horen
dat ouders en leerlingen zich de tranen lachen. En bij het slotlied vervolgens
weer een ander soort traantje wegpinken. Met een collega ‘Slow Down’ van
Douwe Bob zingen, zij het als ‘d’Ouwe Bob…’ Een hilarische dans van andere
collega’s op de klanken van ‘YMCA’ en alles natuurlijk met teksten die over onze
school en onze leerlingen gaan. Rappen, zingen, spelen, genieten… mijn idee van
een mooie avond. Afscheid nemen van een paar collega’s. Die je liever niet zag
vertrekken. Maar het lijkt op het Veluws College Twello een wet dat er altijd weer
erg goeie en fijne nieuwe collega’s instromen. Míjn traantje kwam tijdens de
afscheidskoffie op de laatste vrijdagochtend. Drie leerlingen uit 3H en 3A zongen
en speelden een zelfgeschreven afscheidslied voor de docenten. Eén leerling deed
de inleidende speech. Waarin ze docenten persoonlijk bedankte en vertelde wat
elk van hen voor haar betekend had die afgelopen jaren. En dat ze binnen was
gekomen als een verlegen meisje dat ‘best wel moeite had met presenteren en
dingen voor een groep vertellen.’ Daar was NIETS meer van te merken. Ze gaf
een tijdlijn weer, waarin heel veel docenten en mentoren hun aandeel hadden
gehad in haar ontwikkeling. Onze directeur sloot met zijn speech mooi aan
door te benoemen dat leerlingen natúúrlijk die stelling van Pythagoras en de
grammatica van de talen op een goede manier aangeleerd moeten krijgen.
Maar dat dit, wat hier gebeurde, de kern van het onderwijs is. Persoonlijke
ontwikkeling. En die kun je en hoef je niet altijd weer te geven met een cijfer.
Deze presentatie ontsteeg ieder cijfer. Ja, we moesten best weer moeilijke
beslissingen nemen bij de overgangsvergaderingen. Maar ook dan kijken we
vooral naar die leerling en niet alleen naar die cijfers. Gelukkig maar. En wat was
ik met die mentorleerling en haar familie blij toen ze nog net voor de vakantie te
horen kreeg, dat die donkere wolk die opeens boven haar leven hing , veranderde
in een zon. Na een serie onderzoeken en een heel spannende tijd tóch te horen
krijgen dat die bult op je arm niet was waar iedereen, inclusief artsen, bang voor
was. Deze zomer draag ik twee armbandjes. Eén van m’n dochter, die een jaar
in Ierland gaat wonen. En één van een leerling, die me bedankte voor steun in
een moeilijke tijd. Dankjewel lieve leerlingen en collega’s, voor weer een mooi
schooljaar. Ik bof met jullie. This teacher ‘s gonna slow down for a few weeks now.
Fijne vakantie!
Bert Jansen
Docent Veluws College Twello