Pro-ject

Ik ben gek op projectweken. Het is een prachtige manier van onderwijs. Buiten de ‘gewone’ lessen
om dingen ontdekken. Vaak buiten de school. Want dáár is de wereld tenslotte. Waarom zou je ook
alles over de wereld gaan leren in een lokaaltje, tussen vier muren? Tijdens het project ‘Meer dan je
ziet’ gingen onze brugklassers op bezoek bij bedrijven en instellingen in de omgeving van school. En
ik was weer eens lekker drie hele dagen bij m’n mentorklas. Gezellig. Eén van de dames had cupcakes
gemaakt, mét kaarsjes, omdat één van de jongens jarig was. Gezelliger kon de projectweek niet
beginnen.
Een groepje jongens was wat laat met het uitzoeken van een onderwerp. Ze waren langs een
ijsfabriek geweest. Daar was helaas geen rondleider voorhanden, dus dat werd een afwijzing. Als
troost kregen ze wél een flinke bak ijs mee. Dat kon slechter. ‘Mogen we dan naar de brandweer?’
Prima, vlak naast de school en natuurlijk een spannend onderwerp. Op de eerste projectdag snel
ernaartoe gewandeld. Glunderend kwamen ze terug. Geregeld! Interview en rondleiding konden op
de tweede dag plaatsvinden. Na die rondleiding kwamen ze wel erg rustig het lokaal binnen.
‘Meneer, eh… we hebben een probleempje.’ Tijdens de rondleiding vonden ze dat het wat weinig
over water en vuur ging. ‘Blussen jullie alleen maar kleine brandjes?’, had één van de jonge
journalisten maar eens gevraagd. ‘Wij blussen in principe helemáál geen brandjes’, was het
antwoord. Het bleek dat ze bij de gemeentewerf waren, in het hetzelfde gebouw. De brandweer
werd alleen opgeroepen bij een melding. En over meldingen hadden ze al wel iets gevraagd. ‘Krijgen
jullie vaak meldingen?’ Ja, best wel. Maar dat bleek om zwerfafval te gaan.
Nou ja, terug op school werden de interviewvragen snel aangepast en werd het bezoek opnieuw
gedaan, nu met het juiste onderwerp in gedachten.
Wat doe je nog meer tijdens zulke dagen? Je leert een mentorleerling even snel de beginriff van een
nummer van AC/DC, want dat was ie met z’n vader aan het uitzoeken. Mijn muziekcollega die ook
een paar uurtjes assisteerde, leerde een groepje even hoe je de Sirtaki danst. En ‘Can’t stop the
feeling’ van J. Timberlake werd de soundtrack voor de projectdagen. De presentaties op de derde
dag waren erg leuk en werden goed bezocht door ouders en andere belangstellenden. Er was
namelijk ook nog keihard gewerkt natuurlijk.
’s Avonds zat ik met weer andere collega’s en ouders in het open veld én met open mond te kijken
naar de openlucht eindvoorstelling ‘Paarden, therapie en nog meer bullshit’ (alleen de titel al) van
de derdejaars muziektheater. Hilarisch en geweldig gespeeld! Over talent gesproken…
Intussen wachten de vierdejaars op De Uitslag. (een aantal heeft ‘m allang, zij het in de vorm van
jeukende rode stressvlekken, ook een soort examenuitslag). Spannende week!
Intussen vraag ik me af waarom het publiek op Pinkpop zo veel leuker is dan voetbalsupporters op
het E.K. dat zijn. Misschien omdat muziek verbindt. Net als een project.
En ik betrap mezelf erop dat ik op de klanken van de Red Hot Chili Peppers de sirtaki sta te dansen.
Maar dat ziet gelukkig niemand.
Bert Jansen
Veluws College Twello