(Oorlogs)winterdroom

Was het omdat mijn geest op de grens van
winter en lente zweefde? Kwam het doordat
ik de dag ervoor een artikel had gelezen
over de Google Glass, een soort computer in
draagbare brilvorm? In elk geval droomde ik
die nacht. Ik liep in de stad. Overal om me heen
liepen mensen met zo’n bril op. Even dacht ik dat
het verdwaalde wintersportgangers waren, maar
nee. Niemand botste tegen een ander op.
Routeplanner geïntegreerd. Onderweg naar afhaalshops wist
iedereen al welk product hij of zij wilde hebben. De laatste
updates daarover, maar ook over je calorieverbruik, hartslag en
algehele gemoedstoestand werden voor je ogen geüpload. Ik zag
lege panden, karkassen van de laatste ouderwetse warenhuizen.
Niemand zei iets. Er hing een doodse stilte. Spookstad. Ik reed naar
school. In de personeelskamer zaten mijn collega’s, allemaal met
hún exemplaren van de bril naast elkaar. Ook hier stilte. Af en toe
stond er opeens iemand op en begon rek- en strekoefeningen te
doen. Bewegingsalert van Google. Ik ging naar m’n les. In de gangen
dromden de leerlingen, eveneens begooglebrild, op weg naar hun
lesruimte. Lesroosters, lokalen en de laatste cijfers kwamen voor hun
ogen binnen. M’n lokaal. Iedereen zat er al. Apart aan een tafeltje.
Op die tafeltjes alleen een toetsenbord. Stilte. Maar na een zoemer
begon het ritmische typen. Niemand zag me. Ik rende struikelend
de school uit. Spookschool. Botste tegen een fietser aan, viel op
de grond. Doffe klap. Ik werd wakker. In m’n eigen bed. Naast mij
op het nachtkastje trilde m’n mobieltje. De eerste berichten op de
groepsapp kwamen binnen. ‘Meneer, hoe laat kwam Jan Terlouw
ook alweer?’ Huh? O ja…! In het kader van de actie ‘Geef mij maar
een boek’ kregen we die dag bezoek van onze beroemde schrijver
uit Twello en zijn vrouw. Verder wethouder Harjo Pinkster en Erna
Poelakker van boekhandel Oonk. Samen hadden zij het mogelijk
gemaakt dat ál onze brugklassers een gratis exemplaar van Terlouws
klassieker ‘Oorlogswinter’ kregen aangeboden! We verzamelden in
De Kuil. Jan Terlouw vertelde, gezeten in een ouderwetse stoel uit
ons eigen ‘leescafé’, over zijn boek en over schrijven. Zo’n negentig
leerlingen hingen aan zijn lippen. Een schrijver en zijn verhaal.
Hij had na de eerste zin al alle aandacht en hield die moeiteloos
vast. Zijn vrouw wilde niet op het podium en ging gewoon tussen
de leerlingen zitten. Geweldig. Jan Terlouw gaf iedereen persoonlijk
z’n eigen, gesigneerde exemplaar. En een hand. De hand van de
schrijver. Een echt boek. Een leerling zei later: ‘En ik kreeg een high
five van de wethouder!’
Wat een mooie ochtend.
Die nacht sliep ik rustig, tevreden en droomloos.
Bert Jansen, docent Veluws College Twello