Circus Piet en andere voorstellingen

Ik voel deze dagen mee met mijn collega’s van de basisscholen. Een leerkracht van een
groep 8 vertelde me tijdens een bezoekje van mij aan de betreffende school, dat er
toch wel sprake was van ‘Pietenstress’. Ze was blij dat ze dit jaar niet in de onderbouw
werkte. Want wat te doen als het heerlijk dagje straks ging aanbreken? Zwarte Pieten,
Witte Pieten, Gele Pieten, Regenboogpieten? De afgelopen week was het Sinterklaasjournaal voor het eerst in de geschiedenis belangrijker dan het reguliere journaal. En
dat zal wellicht de komende weken nog zo blijven. De te varen koers werd tenslotte
door dit programma onthuld! Dus bij de landelijke aankomst waren alle soorten,
maten en vooral kleuren Piet te bewonderen. Zelfs de ‘clownspiet’ deed zijn intrede.
Mocht je er de afgelopen jaren nooit om hebben kunnen lachen, dan moest dat door
deze versie nu toch zeker lukken.
Bij een vraag tijdens de toets voor maatschappijleer in mijn eigen klassen, over een
voorbeeld van een ‘cultuurbotsing’, kwam de pietendiscussie regelmatig als antwoord
voorbij. In elk geval hadden de leerlingen goed de actualiteit betrokken bij de leerstof!
Hoe het ook afloopt, ‘ it’s a moment in time’, zoals de Amerikanen zeggen. En het zal
weer voorbij trekken, zoals een circus dat z’n tenten opslaat, een voorstelling verzorgt
en weer verder reist.
Tijdens de afgelopen scholenmarkt in het gebouw van het A.O.C. voelde ik me ook even
een soort artiest in een reizend circus. Het reizende circus was de hele PR-karavaan van
het Veluws College Twello, samen met nog een flink aantal andere scholen voor
voortgezet onderwijs. We sloegen voor een aantal uren onze tenten op in de aula van
eerder genoemde school. Busjes werden uitgeladen. Prachtige stands met informatief
materiaal, uitklapbare posterwalls, flatscreens en laptops met pakkende promofilmpjes, statafels en tassen met foldermateriaal werden behendig opgesteld en
uitgestald. Docenten, afdelingsleiders, directeuren, leerlingen en PR-medewerkers
stonden er iets voor zessen klaar voor.
Waren zij (en ik) daarmee de clowns in dit circus? Ach, misschien een beetje. Wanneer
het publiek binnenstroomt, aanstaande leerlingen en ouders, hier een daar een
leerkracht van groep 8, zet je je beste beentje voor om jouw school te promoten. Trekt
de mensen naar jouw kleine piste en probeert ze daar even te houden. Soms met een
grapje als inleiding (‘Dus jij wilt straks na de zomervakantie gewoon wéér naar school?
Heb je daar wel echt goed over nagedacht?’), maar meestal toch wel met een serieus
en goed onderbouwd verhaal. Leuke gesprekjes met allerlei kinderen en hun ouders.
Sommigen met al heel duidelijk voor ogen wat ze willen. Andere aanstaande bruggers
die nog wat wezenloos naar het best wel hoge plafond staren en geen idee hebben
wat ze overkomt. Na vijf minivoorstellingen met evenzoveel cadeautjes en tassen vol
folders weet je het misschien ook even niet meer. Het was een mooie avond en we
hadden veel ‘aanloop’. En we vertelden graag en enthousiast over onze school.
En dan opeens is het gebouw weer leeg. Het publiek is weg. Overal beginnen mensen
hun ‘tenten’ weer af te breken. De sfeer is prima, we kennen elkaar inmiddels, voelen
ons niet echt concurrenten van elkaar. Hoewel je dat op zo’n avond toch ook een beetje
bent. ‘Conculega’s’.
Buiten is het donker. We sjouwen heen en weer met karretjes. De busjes worden weer
strak ingepakt. Nog een praatje hier en daar. ‘Tot volgende week in Apeldoorn..! ‘ Dan
rijdt de laatste auto het terrein af. Morgen weer onze ‘klanten’ bedienen op een andere
manier. Op onze eigen school.
Het leven gaat door. Het circus trekt verder. Soms moet je een artiest laten gaan.
Wanneer u dit leest is het alweer een jaar geleden dat we onze lieve collega Frank
verloren. Niet te geloven. Toch benieuwd wat hij van die hele pietendiscussie had
gevonden. Laten we, als volwassenen, in elk geval ons ‘wild geraas’ staken en er een
mooie tijd van maken. Al was het maar voor de kinderen.
Bert Jansen, Docent Veluws College Twello